- gadać
- 1. pot. Gadaj do lampy, do słupa «zwrot, którym mówiący daje do zrozumienia, że nie warto mówić do kogoś, kto nie reaguje, nie słucha»2. pot. Gadaj zdrów «zwrot, którym mówiący daje do zrozumienia, że nie wierzy rozmówcy»: Gadaj zdrów! – zaśmiał się Edgar – ja już wiem dobrze, co mam o tobie myśleć. Ja cię znam. J. Iwaszkiewicz, Sława.3. pot. Ktoś gada, mówi jak nakręcony, gada jak najęty «ktoś mówi nieprzerwanie, dużo i szybko, nie dopuszczając innych do głosu»: Ewelina słyszała urywki ich rozmowy. Baba gadała jak najęta. M. Nurowska, Zdrada.4. pot. Nie ma co gadać, co tu (dużo) gadać «szkoda słów, sprawa jest niewarta mówienia o niej albo oczywista»: (...) jeśli twoje kawalerskie zapały nie mogą znaleźć żadnego ujścia i wszystko tak jest sprytnie urządzone i skombinowane, że czujesz jak gdyby jakaś niewidzialna ręka złapała cię za kark i ciągnęła do ołtarza (...) to nie ma co gadać: znajdujesz się w kraju, który został opanowany przez kobietę i urządzony pod kątem matrymonialnym. W. Gombrowicz, Wspomnienia.Gadać, co ślina na język przyniesie zob. język 12.Gadać od rzeczy zob. rzecz 12.Gadać o dupie Maryny (Maryni) zob. dupa 3.Gadające głowy zob. głowa 19.Szkoda gadać zob. szkoda.
Słownik frazeologiczny . 2013.